Duyamayan konuamayan iki cocuk..

Bugün amcamın cenazesine gelen sağır dilsiz bir aile gördüm..
Anne baba dilsiz..İki tane dünya tatlısı çocukları var..Furkan ve Beyza..4ve 6yaşlarında...Onların kulakları duyuyor ama evde konuşan kimse olmadığı için konuşamıyorlar..Konuşmadıkları için zamanla onlarında kulaklarında işitme kaybı olmuş..Anneside konuşamadığı için cocuklarını sokağa çıkarmaktan korkuyor..Çocuğa adını soruyorum Furkan diyor dudaklarıyla..yüksek sesli söyle diyorum başını ileri geri yaparak dudaklarını hareket ettiriyor..Annesine doğru baktığımda kadının gözlerinden süzülen yaşları görüyorum bu sıra..

Furkan eliyle sayıları sayıyor dudaklarıylada onları söylüyor..bir kaç saatlik çabayla Furkana tamam mı diye sorduğumda tamam yanıtını sesli bir şekilde aldım...Gel beni bir öp diyorum..O kadar içten öpüyorki insanın yüreğine bir acı saplanıyor...

Bizler başımıza gelen en küçük şeyde bile nasıl lanet ediyoruz talihimize..Bugün o çocuklar yüreğimde öyle büyük bir iz bıraktı ki...